Każdy potrafi malować i w każdym drzemie energia, potrzeba wyrażenia emocji, radości i smutku. Czasem jest to forma dialogu z samym sobą i płótnem. Formą oczyszczenia i spełnienia, które są potrzebne każdemu człowiekowi, których to nie sposób czasem osiągnąć z innym człowiekiem. Swoją przygodę z malarstwem zaczęłam po trzydziestce. Wcześniej nie miałam odwagi wziąć pędzli do ręki, ale z przyjemnością patrzyłam jak malują inni. Kiedyś usłyszałam „każdy to potrafi”. Przy okazji rozmowy w związku ze zbliżającą się wystawą Beksa. To jedno zdanie wystarczyło, aby zakupić materiały, które kilka miesięcy przeleżały w szafie. Impulsem do namalowania pierwszego obrazu był cel charytatywny. W wieku 35 lat, ludzie mają dzieci, swoje rodziny i problemy bardziej przyziemne, niż chęć podkręcenia tępa umysłu, bądź go podtrzymania. To chęć sprawdzenia jego możliwości, w zmaganiach to których człowiek czasem odnajduje ostoję. Czy można mówić, że obraz jest udany lub nie? Sztuka to emocje twórcy i obserwatora. Jeżeli na płótnie znajduje się coś, co nie pozwala przejść obojętnie można mówić o jej istnieniu. Nawet jeśli jest to krytyka. Malarstwo stało się dla mnie odskocznią, oraz możliwością wyrażania siebie. W swoich pracach inspiruje się naturą, którą przedstawiam w specyficzny sposób. Stosuję różne techniki, a pędzel zamyka moją kreatywność, bo malować można wszystkim. Nierzadko początkiem jest stworzenie akrylowego tła i jego obserwacja pod kątem kompozycji. Są to poszukiwania ładu w nieporządku. Pojawiają się wtedy twarze, dziwne żyjątka. A często, to po prostu zabawa kolorem i narzędziami, którymi steruje nastrój. Moim wiodącym przekazem jest zdobycie się na odwagę, aby w jakiejkolwiek formie, o ile są apetyty wyrażać siebie. Wystarczy zrobić krok- takiej refleksji życzę wszystkim oglądającym moje obrazy.