Żeby stworzyć obraz, który zabiera umysł do pustki, muszę się najpierw sam w niej znaleźć.

Z tego miejsca, będącego i wszystkim, i niczym zarazem, tworzę narzędzie – okno otwierające na odrealnienie. Bywają obrazy abstrakcyjne – bywają bo nie wszystkie są takie – których pole, jakie fizycznie zajmują one w przestrzeni, rozszerza się, obejmując sobą pole patrzącego na nie. Przy czym nie wystarczy jedynie patrzeć. Potrzebne jest jeszcze nasze przyzwolenie na zmianę percepcji widzenia. Jest to jak przekręcenie klucza w zamku umysłu, które wydarza się na linii

obraz – obserwator. Gdy drzwi się otwierają można już przejść po mostach zbudowanych z kolorów, płaszczyzn, punktów i linii, zestawionych ze sobą w sposób niespójny ze zwyczajowym oczekiwaniem umysłu i szybko poczuć się jak u siebie oraz zrozumieć, że jest się u siebie,

w odrealnieniu, które jest praprzyczyną odczuwania szczęścia płynącego z poczucia wolności, jakie daje przebywanie w pustce.