Paweł Kusyk „Gimnastyka” olej na płótnie lnianym, 70 cm x 70 cm, 2024

Jak żyć normalnie w świecie skąpanym we krwi? Gdzie rządy bawią się w wieczne przeciąganie liny rękami niewinnych ludzi. Gdzie jedno życie jest ważniejsze od drugiego. Gdzie cisza jest złotem, a strach staje się codziennością dla tak wielu ludzi. Gdzie w każdej chwili możesz zostać postawiony przed faktem dokonanym. Wiele mówi się o wyciąganiu wniosków z historii, ale wydaje mi się, że jako ludzkość nie nauczyliśmy się niczego.

Poniżej chciałbym zacytować jeden z wierszy Wilfreda Owena, który jest wciąż niezwykle aktualny:

„Anthem for Doomed Youth” by Wilfred Owen

What passing-bells for these who die as cattle?

Only the monstrous anger of the guns.

Only the stuttering rifles’ rapid rattle

Can patter out their hasty orisons.

No mockeries now for them; no prayers nor bells,

Nor any voice of mourning save the choirs,–

The shrill, demented choirs of wailing shells;

And bugles calling for them from sad shires.

What candles may be held to speed them all?

Not in the hands of boys, but in their eyes

Shall shine the holy glimmers of good-byes.

The pallor of girls’ brows shall be their pall;

Their flowers the tenderness of patient minds,

And each slow dusk a drawing-down of blinds.