Malowanie góry było przygodą duchową. Góra jest wyzwaniem, może być sukcesem lub porażką. widok z góry jest spektakulary, ale to na szczycie góry można zostać porażonym uderzeniem pioruna. Na górze jest spotkanie z sobą, ale też z Bogiem, z siłą wyższą. Na szczycie góry są często ekstremalne warunki. Dla mnie góra jest symbolem ambiwalencji, niekończącego się dialogu wewnętrznego, który może odnaleść swój koniec w ciszy szczytu. Górę widać z daleka, wraz ze złowrogim niebem i dziwną żyłą energii, która przeszywa i przenika. U podnóża rozpościerają się pola przecinane czerwienią wiązadeł… to rytm życia, serce, krew, ale też wigor i emocje. Góra to prawda wykuta w skale, osadzona, niewzruszona i cicha. 

Obraz powstawał przez okres około miesiąca, ma wiele warstw i ciekawą fakturę  zachęcającą do dotykania nie tylko wzrokiem. Inspiracją do namalowania obrazu są rozmyslania nad stanem duchowym, zarówno osobistym jak i ogólnospołecznym, jest wyrazem tęsknoty za konkretem, za materią nasyconą życiem i uduchowieniem.