Cykl miniaturowych pejzaży Szymona Ćwiklińskiego można postrzegaćjak zbiór malarskich preludiów, które dotykają różnych motywów związanych zpejzażem. Malując na małych formatach artysta tworzy oryginalny notatnik, wktórym zatrzymuje ulotne chwile, subiektywne doznania, pomysły, by być możekiedyś jeszcze do nich wrócić. Prace młodego twórcy, powstające w techniceakrylowo-olejnej, starają się przekazać odbiorcy poczucie zjednoczenia zprzyrodą, a nawet swoistego zanurzenia w niej. Są próbą ukazania pięknakrajobrazu w sposób niezwykle syntetyczny i pomysłowy. Niemal w każdejpracy dostrzegamy dominantę nieba nad nisko osadzonym horyzontem. Takukształtowana perspektywa wzmacnia wrażenie, jakie zazwyczaj wywierają nanas pejzaże, zwłaszcza te górskie. Światło zostało przedstawione przy pomocyprzenikających się subtelnych zestawów barw ciepłych i zimnych. I to właśnieświatło oraz sposoby jego przedstawienia zdają się być dla twórcynajważniejsze. To jemu podporządkowany został temat. Autor cyklu zapytany oideę, jaka mu przyświecała, odpowiada: Starałem się uchwycić bursztynoweodcienie powietrza, powietrzne kolory, fenomen brzasku. I po chwili dodaje: Dążędo namalowania impresji atmosferycznej, rozproszonego światła, płynnejharmonii i jej urzeczywistnienia. Zadanie, którego podjął się malarz, wydaje sięniemal niemożliwe. Wydaje się, bo przecież subiektywizm sztuki pokonujeróżne granice. Przekonywał nas o tym między innymi także William Turner,którego twórczość zawsze była bliska Szymonowi Ćwiklińskiemu.Pejzaże prezentowane w cyklu tchną łagodnym światłem, ale nie sąmonotonnymi, statycznymi wizjami krajobrazu. Balansują na cienkiej granicyrealistycznych skojarzeń i abstrakcji, ale rzadko ją przekraczają. Są częstodynamiczne. Emanuje z nich dobra energia. Zaciekawiają swoją formą i fakturą.Impastowe pociągnięcia pędzla wydobywają detale faktury stworzonewcześniej przez farby akrylowe i zamieniają niektóre z nich w elementy pejzażu.