Obraz wykonany tuszem na papierze jest jak surrealistyczna poezja, w której metafory oplatają się w tajemniczą opowieść. Czaszka, centralny motyw, symbolizuje przemijanie i nieuchronność czasu. Z niej wyrasta złamane drzewo, będące alegorią życiowych trudności i przeciwności.

To złamane drzewo jest jednocześnie potężne i piękne, podkreślając siłę natury i zdolność do regeneracji. Jego gałęzie unoszą się ku niebu, jakby starając się dotrzeć do nieba, pomimo przeszkód i zawirowań losu.

Niezwykłą metaforą jest postać ludzka, wchodząca do otworu w miejscu nosa czaszki. Ta postać reprezentuje nieustanną podróż człowieka przez życie, przywędrowanego do przestrzeni symbolizującej śmierć. Pochodnia, którą niesie, jest jak iskra życia, próbująca oświetlić mroki nieznanej przyszłości. Cała kompozycja obrazu emanuje tajemniczym pięknem i wielowymiarową symboliką, pozostawiając widza z refleksją nad cyklem życia, śmierci, i niekończącą się metamorfozą czasu.