Akryl na płótnie bawełnianym, 70x100cm

Obraz ten jest kontynuacja poszukiwań na tematy skorelowane z moimi poprzednimi pracami dotyczącymi moich chorób: cukrzycy oraz hipochondrii, m.in. takiej jak 250 000. „Każdy, kolejny poranek to myśl o kolejnych 14 nakłuciach, nakłuciach, które do końca mojego życia pozostaną już ze mną. Cukrzyca jako choroba autoimmunologiczna, była tylko preludium do lęków, które budowały się w mojej psychice przez lata. Świadomość nieuleczalności staje się punktem zapalnym kolejnych nawrotów ataków paniki. Najgorszym elementem nocy nie jest ciemność, a pozorna przyjemność, sen. Boję się zasypiać, boje się spać. Nie ma dla mnie straszniejsze go uczucia niż nagły, przeszywający ból w ciele, strach nie wynika z fizycznego bólu, a psychicznego, analiza dziesiątki myśli, co może mi tym razem dolegać? Czy nagłe przyśpieszone bicie serca, drętwienie kończyn są oznakami nagłego, nadchodzącego zatrzymania akcji serca, czy zwykłym przypływem adrenaliny?”

Obraz ze względu na czasochłonny proces, powstawał łącznie ponad pół roku.

Zależało mi, aby na płótnie oddać strukturę powstających ran oraz gojenie się ich na ludzkim ciele. Przez cukrzycę rany na moim ciele goją się zdecydowanie gorzej niż u zdrowego człowieka, a okresy, w których mam wysokie stężenie cukru w organizmie, powodują ich ropienie. Nakładając wiele warstw czarnej oraz czerwonej farby uzyskałem kilka mm. warstwy, w której następnie wydrążyłem struktury imitujące skaleczenia. Długi czas malowania wynikał z używania mojej własnej krwi jako farby, uzyskanej z wielokrotnego nakłuwania palców, którą wypełniałem „rany”. Aby oddać realizm, pojedyncze żłobienia wypełniałem co kilkanaście dni, aż do utworzenia dzięki nawarstawianiu, skorupy przypominającej strupy na ciele.

Że względu na użyte techniki cięć i żłobień na rewersie podobrazia widoczne są przecięcia oraz zabrudzenia od prześwitującej krwi, obraz zabezpieczony jest werniksem.