Zamieszkuje mnie krzyk,

Nocą wzlatuje,

By wczepić swe haczyki w obiekt miłości.

Przeraża mnie ta ciemna istota

Uśpiona we mnie

Cały dzień czuję jej delikatne obroty i złośliwość.

Chmury przepływają i nikną.

Czy to twarze miłości blade, bezpowrotnie stracone?

Czy to dla nich niepokój targa mym sercem?

(Sylvia Plath, Wiersze wybrane)