Czasem czuję jak prześwietlają mnie kolory. Nie zawsze robię zdjęcia tego co mnie zachwyca. Kolory, światło, zapachy- ulotne wrażenie „zapisane” gdzieś w głębi duszy. To potem maluję na płótnie. Ten wewnętrzny mój”kadr”. Maki falujące na wietrze, migotliwe czerwienią, zieleń łąki i błękit nieba. Kontrast. Światło. Gdy przymykam oczy zlewają się, (obraz łąki i nieba) ale są jednak odgraniczone. W tym „dualiźmie” tworzą całość przez dopełnienie, choć nadal pozostają odrębne. Jak dwa różne obrazy na tym samym płótnie. Mam nieodparte wrażenie , że gdzieś już „to widziałam”, że dokładnie tak ma być…