Ten obraz przywołuje konkretne wspomnienia. Rok temu. Lato. Upalny dzień. Po burzy. Powietrze nasycone ozonem, odswieżony ulewą Świat. Natura, żywioł ledwie wichura targała drzewa i przyginała je „na kolana”, pioruny i grzmoty, czarne chmury. Potem cisza. Mokry asfalt wiejskiej drogi. Granatowe kałuże. Na polnych i leśnych ścieżkach woda czasem stoi. Koła mojego składaka „vintage” z PRL-u stoją w niej do połowy zalane. Jak dziecko cieszę się  rozchlapywaniem wody podczas jazdy. W lesie zapach żywicy i mokrej ziemi (uwielbiam). Ostre Słońce. Przymykam oczy…Jego złote promienie odbijają się w ciemnych, stalowych kałużach.Niesamowicie, ostro, geometryczne złote linie.  Coś pięknego. I ten kontrast i gra kolorów. Po burzy, latem…Ten obraz zawsze i bardzo szybko przenosi mnie w czasie i przestrzeni do tych chwil. Namacalnie. Realnie. Bardzo go lubię. Kawałek „The Doors” kojarzy mi się z nim. Jeźdźcy Burzy (…)